En dat is nodig, door het taboe dat er op het virus en dus de kinderen heerst én de verslechterende economische situatie in het land. Het begon in 2005, toen Krista een televisieprogramma zag over zwangere hiv-besmette meisjes in Suriname. ,,Ik heb van huis uit altijd al grote maatschappelijke betrokkenheid gevoeld. Dit kwam op mijn pad en ik dacht: 'dit wordt het. Hier ga ik me voor inzetten'. Inmiddels ben ik er samen met mijn man Paul dag en nacht mee bezig.” 

Krista weet hoe het is in Suriname: ze groeide er zelf op en verhuisde op 15-jarige leeftijd naar Nederland. Over hiv/aids wordt zelden gesproken. ,,Er rust nog een groot taboe op; dat is echt een groot dilemma. Mensen die hun kinderen naar een tehuis brengen, willen er daarna vaak niets meer mee te maken hebben. Er zijn er ook kinderen waarvan de ouders niet meer leven.”

Waar het begon met het ondersteunen van één tehuis, zijn dat er nu drie met in totaal 125 kinderen. Ook steunen ze het 's Lands Hospitaal. Door middel van projecten, wordt geld ingezameld. Ook zijn er vaste sponsoren. ,,Soms hebben we grote projecten, zoals in 2019. Toen hebben we een hele container vol met spullen voor de tehuizen kunnen sturen."

Maar de aandacht gaat vooral naar kleinschalige en persoonlijke projecten. Zo is er vanaf de start ieder jaar het rugzakkenproject, waarbij alle kinderen een goedgevulde rugzak voor het komende schooljaar krijgen. De laatste tassen zijn nu op de boot onderweg naar Suriname. ,,Daar doen we dan vaak nog wat extra spullen bij, zoals deodorant en tandpasta.”

Want ook aan dagelijkse spullen is behoefte, in het verarmde en door corona getroffen Suriname. ,,Het land is failliet, ook lokale sponsoren hebben zich teruggetrokken, omdat mensen het financieel minder hebben. Dus waar we kunnen, voorzien we."

En hoewel Krista en Paul door corona ook niet al hun projecten hebben kunnen realiseren, is er nog wat geld in kas. ,,Zodat we gelukkig wel wat aardige dingen kunnen blijven doen." 

Zoals het blijven begeleiden van kinderen wanneer zij niet meer in de tehuizen wonen en, bijvoorbeeld, willen studeren. ,,Dat doen we de laatste jaren steeds meer. We hopen deze jongeren met de nodige hulp klaar te kunnen stomen voor de maatschappij. Misschien is het een druppel op de gloeiende plaat, maar dit is onze passie. Het is ons leven geworden.”